Atarov: Öncelikle başarınız için tebrik ederim. İkinci kez Tal Anı Turnuvası’nı kazanmak nasıl bir duygu?

Carlsen: Teşekkürler! Harika hissediyorum. İşlerin kontrolum altında olduğu durumları severim. Turnuva sırasında ise işler sıkılıkla kontrolden çıktı ama son turda herşey benim için belirgindi. Kazanırsam birinciliği paylaşacaktım.

 

Son oyunda McShane her ne kadar birincilikte söz hakkına sahip olsa da oyunda en ufak şans bile yakalayamadı.

Belli ki Luke çok gergindi. Bu tür durumlarda hep sakin bir kafaya sahip olmalısınız. Ben bunu başardım ve sonuçta birinci oldum.

Oyun boyunca sanki kendi oyununuzdan çok Aronian’ın üstünlüğünü Caruana karşısında kazanca çevirip çeviremeyeceği sizi endişelendiriyormuş gibiydi.

Zaman sıkışmasına girerken iki oyunun da sonucu aşağı yukarı belliydi. Bu sebeple Levon’un kazanışını izledim.

Eğer Caruana oyunu kurtarsa ve siz ikinci olsaydınız üzülür müydünüz?

Şüphesiz ama oyun esnasında bunu düşünmedim. Caruana’nın iyi bir turnuva oynadığını düşünüyorum. Birinciliği hak etti mi? Bilmem.

Ya siz hak ettiniz mi?

Turnuvada tek bir oyun bile kaybetmemeyi başardım. Tüm yapabileceği gösteremesem de istediği elde ettim.

Şimdi aptalca olduğunu fark ederek soruyorum ama son yıllarda tüm bu söyleşiler ve fotoğraf seansları … Bunları bu sene ne kadar yaptınız?

Hiç bilmiyorum. Çok… Yorgun muyum? Röportaj vermek bir oyun oynamak veya hazırlık yapmaktan daha kolay. Bunu satranç oynamak gibi bir iş olarak görüyorum. Üstelik son zamanlarda açıkça bana söyleniyor: şu, şu insanlarla konuşacak, şu programlara çıkacaksın.

 

Bir başka önemli bir turnuvayı bitirince ne düşünüyorsunuz? “Yine olmasın mı?” Bu sizi eskisi gibi heyecanlandırıyor mu?

Kazanmayı seviyorum ve şu anda çok memnunum. Bunu geçen sene kazandığım her turnuva için söyleyebilirim. Bana göre turnuva kazanmak olabilecek en iyi şey. Kazanmayı ve seviyorum ve buna devam etmek isterim.

Öyleyse sizin hakkınızda kazanmaktan zevk aldığınızı söylemeleri saçmalık değil mi? Kazanmaktan hala zevk alıyor musunuz?

Evet! Belki artık işler biraz farklı ama Tomashevsky karşısında kazanamayınca nasıl üzüldüğümü görmüşsünüzdür. Her oyunu ve her turnuvayı kazanmak için yanıyorum.

Peki bu turnuva öncesinde ne düşünüyordunuz: Bu turnuvayı kazanmalıyım mı?

Tabii ki turnuva başlamadan kazanmam gerektiğini düşünürüm.Ama işler benim için nasıl gidiyor diye bakarım. Her zaman kazanamazsınız! Bu turnuvada da bu görüldü. Bu tür düşünceler kötü sonuçlar doğurabilir. Morozevich’e bakın mesela. Beş oyundan sonra +3 idi. Ama turnuvayı neredeyse – 1 ile bitiriyordu. Caruana da turnuvanın ortasında çok iyi oynadı.

 

Morozevich karşısında oyunu mucizevi şekilde nasıl kurtardınız?

Mucizevi demezdim. Evet konumum kötüydü ama beyaz için kazanç değildi. Yapılması çpok iş gereken bir konum. O konumda terk edecek değildim.

O oyunda aslanlar gibi mücadele ettiniz. Bu mücadelede size ne yardımcı oldu?

Normal bir hikaye. En önemli konu objektifliğinizi kaybetmemeniz ve tüm imkanları değerlendirmek.

Yine de şunu açıklayabilir misiniz? Morozevich o konumu başkalarına 10 kez oynasa 10 kez kazanırdı. Ama size karşı olmadı. İşin sırrı ne?

Cevap basit. Her defasında bir hamle yapacaksınız. Pek çok varyant hesapladım ama hiçbirinde beyaz heman materyal kazanmıyordu. Şans aradım ve buldum. dediğim gibi konum %100 kayıp değildi. Belki %80!

%20 Morozevich karşısında yeterli mi?

Bunu söylemedim. Bu tek bir oyundu. Sonuna kadar mücadele ettim ve belki Morozevich yapması gereken herşeyi yapmadı.

Rakipleriniz sizin direncinizi kırmak için ne yapmalı? Açılıştan pek iyi olmayan konumla elde ediyorsunuz ama sonra…

Bir sır yok. Sadece pratik bir oyuncuyum. Tahtada gerilimli konum olunca kesin doğru oynamak kolay değil ve hatalar gelir. Bu Morozecih oyununda da böyleydi ve diğerleriyle de öyle oluyor. Bana da oluyor. Kendimi ideal bir oyuncu olarak tanımlayamam.

 

Carlsen’in zor durumda berabere yapmayı başardığı bahsi geçen oyun aşağıda.